13
de noviembre de 1914, nace en Madrid Julio Caro Baroja |
Fuente:
Enciclopedia Auñamendi |
Historiador,
etnólogo, antropólogo y lingüista de fama
internacional. Miembro de una familia poderosamente vinculada
al mundo de las Letras. Siendo adolescente trabajó con
los etnólogos vascos José Miguel Barandiarán
y Telesforo Aranzadi. Publicó su primer libro en 1941.
En 1944, fue nombrado, director del Museo del Pueblo. En 1951
estudió Antropología en los Estados Español
Unidos y trabajó en la Smithsonian Institution de Washington;
y al año siguiente en el Institute of Social Anthropology
de Oxford. Desde 1957 a 1960
desarrolló un curso de Etnología General en Coimbra.
En 1961 es nombrado Director de Estudios, de «L'Ecole Pratique
des Hautes Etudes», de París. Heredero de la pasión
que sentía su tío, Pío, por todo lo que
sabía y olía a hombre, Caro rescató y exhibió
esos restos de humanidad que apenas encontraban cabida en la
historiografía tradicional. Trabajó en diversos
campos: la historia social, la prehistoria, la lingüística,
la tecnología, el arte, la literatura popular, la etnología,
la mitología, etc. Julio dirigió sus pesquisas
a terrenos desconocidos. Escribió unos treinta libros
e innumerables artículos y ensayos. El País Vasco
fue uno de los puntos preferentes de su investigación.
Director de la revista internacional de la Sociedad de Estudios
Vascos, fue además miembro de varias corporaciones científicas
extranjeras, de la Real Academia Española de la lengua
e Historia y miembro honorario de Euskaltzaindia. Falleció
en 1995 con 81 años. |
1962ko
azaroaren 14a, Ignazio Maria Etxaide zendu zen |
Iturria:
Lur Entziklopedia |
Gipuzkoar
ingeniari eta euskaltzalea (Donostia, 1884 -Donostia, 1962).
Gipuzkoako Telefonikako zuzendari eta sustatzailea izan zen eta
Donostiako Telefonika sareko zuzendariarekin batera Espainiako
lehen instalakuntza automatikoa eratu zuen Donostian. Euskaltzain
buru izendatu zuten 1952an. Hainbat aldizkaritan argitaratu zituen
bere artikuluak: Euskal Esnalea, Euskara, Euskalerriko adiskideak
elkarteko boletina eta garaiko egunkari katoliko eta integristetan.
Honako hauek dira bere obra aipagarrienak:
Tratado de subfijación, prefijación y comprensión
en el idioma eúskaro (1912), Tratado de Sintaxis
en el idioma eúskaro (1912), El verbo vascongado
(1923), Sobre el origen y parentesco del pueblo euskaro y
su idioma (1935) eta Telefonoaren sortze eta aurrerapena
(1929). |
1799ko azaroaren
17a, Dominique Garat Hiriarte hil zen |
Iturria:
Lur Entziklopedia |
Lapurtar politikaria (Uztaritze,
1735 - Uztaritze, 1799). Bordelen egin zituen zuzenbideko ikasketak. Masoi sutsua izan zen,
girondarra. 1789an Estatu Orokorrak deitu zituen erregeak, eta
Dominique Lapurdiko hirugarren estatuko ordezkari aukeratu zuten,
Joseph anaiarekin batera (ikus Euskobooks).
Lapurdiko Biltzarraren aldeko jarrera izanik, saiatu zen euskaldunek
eskubidez zituzten erakundeak zaintzen, baina herrialdeen arteko
bereizkuntza guztiak ezabatu zituen Frantziako Batzarrak 1789ko
abuztuan. Alferrik saiatu zen Dominique Lapurdiko burutasunaren
alde; orobat Frantzia departamenduetan banatzea erabaki zelarik,
Ipar Euskal Herriko lurraldeak batera eta berez elkartzeko proposamena
egin zuenean (1790; Ipar Euskal Herria Biarnoko lurraldearen
mende geratu zen). Uztaritzera erretiratu ondoren, biziki salatu
zituen iraultzaile berriek Lapurdin egindako bidegabekeriak eta
kartzelan eduki zuten Robespierre hil zen arte. Uztaritzeko alkatea
izan zen eta irakaskuntza elebiduna bultzatu zuen. |
Euskonews
& Media 54.zbk (1999 / 11 / 12 - 19) |